Tym razem warunki obserwacji zaćmienia Słońca nie były w Polsce korzystne, a dotyczy to szczególnie mieszkańców południowych rejonów kraju. W okolicach Krakowa, skąd prowadziłem obserwacje, zakryciu uległo jedynie nieco ponad 6 procent słonecznej tarczy. Najlepsze warunki mieli obserwatorzy w województwach północnych – na przykład w Trójmieście tarcza zasłonięta została w ponad 15 procentach.
W pasie ciągnącym się przez północne rejony Kanady, Grenlandię, aż po wschodnie krańce Azji, zaćmienie widoczne było jako obrączkowe. Jego maksimum można było obserwować nad Cieśniną Naresa (Grenlandia), gdzie w fazie centralnej przesłonięciu uległo ponad 89% słonecznej tarczy. Znacznie gorszą sytuację od nas mieli m.in. mieszkańcy Europy południowej. Na przykład w Rzymie zaćmienie nie było w ogóle widoczne.
W Krakowie zaćmienie rozpoczęło się tuż przed południem czasu lokalnego, osiągając maksimum ok. godziny 12:50, by zakończyć się po wpół do drugiej po południu. Podczas zaćmienia widoczne były dwie grupy niewielkich plam słonecznych – 2832 znajdująca się w pobliżu centrum tarczy oraz 2829, zbliżająca się właśnie do jej południowo-zachodniej krawędzi (widoczna na zdjęciach nr 3 i 4).
Obserwacje fotograficzne przeprowadziłem przy użyciu refraktora Sky-Watcher 120ED i przesłony ograniczającej średnicę obiektywu, z filtrem słonecznym. Kamera ZWO ASI 178 MC współpracowała z oprogramowaniem SharpCap. Zarejestrowałem w sumie 45 ujęć, oto kilka z nich:
Informacje o aktualnej aktywności Słońca, w tym o widocznych plamach słonecznych, można uzyskać m.in. w serwisie SpaceWeatherLive.com, gdzie dostępne jest także archiwum pozwalające przeglądać poprzednie raporty.
